Stosowanie uproszczeń w amortyzacji przez małe spółki kapitałowe

Jesteśmy spółką kapitałową, która spełnia kryteria dla jednostek małych. W myśl zasad wynikających z art. 32 ust. 7 i 8 ustawy o rachunkowości, nie możemy dokonywać odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych według przepisów podatkowych. Czy możemy jednak kwalifikować do kosztów zużycia materiałów przedmioty o okresie używania dłuższym niż rok, których wartość nie przekracza 10.000 zł?

Jednostka mikro, jednostka mała oraz jednostka, o której mowa w art. 3 ust. 2 i ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, która spełnia warunki określone w art. 3 ust. 1c pkt 1 albo ust. 1d ustawy o rachunkowości, może dokonywać odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych od środków trwałych według zasad określonych w przepisach podatkowych. Reguły tej nie stosuje się jednak do spółek kapitałowych, spółek komandytowo-akcyjnych i spółek jawnych lub komandytowych, których wszystkimi wspólnikami ponoszącymi nieograniczoną odpowiedzialność są spółki kapitałowe, spółki komandytowo-akcyjne lub spółki z innych państw o podobnej do tych spółek formie prawnej - por. art. 32 ust. 7 i 8 ustawy o rachunkowości.

Jednostka, o której mowa w pytaniu, która jest małą spółką kapitałową, nie może więc na mocy art. 32 ust. 7 i 8 ustawy dokonywać odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych według zasad określonych w przepisach podatkowych. Wskazane w ustawie o rachunkowości przepisy podatkowe odnoszą się do składników majątku ujętych w ewidencji środków trwałych, wysokości przyjętych stawek amortyzacyjnych obowiązujących w ustawach podatkowych, metod czy okresów amortyzacji, a nie do wartości granicznej niskocennych składników majątku, którą bilansowo określa jednostka we własnym zakresie. Spółka kapitałowa będąca jednostką małą może zatem przyjąć w zasadach (polityce) rachunkowości, wartość 10.000 zł, jako wartość do wysokości której przedmioty używane w jednostce dłużej niż rok, będą odnoszone w koszty zużycia materiałów. Kwota 10.000 zł musi być jednak dla jednostki kwotą nieistotną.

Ustawa o rachunkowości nie określa dolnej granicy wartości początkowej dla uznania składnika majątku za środek trwały. Jednostka powinna tę kwotę określić we własnym zakresie, a podjętą w tej sprawie decyzję zapisać w polityce rachunkowości. W świetle prawa bilansowego środki trwałe o niskiej jednostkowej wartości początkowej, to takie, które z punktu widzenia jednostki przedstawiają nieistotną wartość. Kwalifikując poszczególne składniki majątku jako niskocenne jednostka powinna uwzględnić zasadę istotności, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o rachunkowości oraz możliwość stosowania uproszczeń, wynikającą z art. 4 ust. 4 ustawy. Ważne jednak, aby pamiętać, że uproszczenie może być zastosowane, jeżeli nie wywiera istotnie ujemnego wpływu na rzetelne i jasne przedstawienie sytuacji majątkowej i finansowej jednostki oraz jej wynik finansowy.