Różnice w ujęciu przedmiotu leasingu dla celów bilansowych i podatkowych

Z podatkowego punktu widzenia pytająca jednostka zawarła umowę tzw. leasingu operacyjnego, tj. umowę o cechach wskazanych w art. 17b-17e updop i odpowiednio w art. 23b-23e updof. W świetle przepisów podatkowych środek trwały będący przedmiotem leasingu pozostaje w ewidencji finansującego. Wystawia on korzystającemu faktury na każdą z należnych mu rat (w tym również za opłatę wstępną), a także na wartość wykupu przedmiotu leasingu.

Z kolei dla celów bilansowych jak wynika z pytania, umowa ma charakter tzw. leasingu finansowego. W takiej sytuacji dla celów bilansowych przedmiot umowy leasingu jest u korzystającego traktowany jak środek trwały. Środek trwały wprowadza się wówczas do ksiąg rachunkowych korzystającego pod datą przyjęcia go do używania w wartości wynikającej z umowy leasingu, zarachowując równocześnie zobowiązanie długoterminowe z tytułu umowy leasingu. Środek trwały podlega u korzystającego amortyzacji bilansowej. Spłata raty w części odsetkowej odnoszona jest w ciężar kosztów finansowych. Spłata w części kapitałowej oraz płatność z tytułu wykupu zmniejsza z reguły zarachowane przy zawarciu umowy zobowiązanie wobec finansującego.

Jeżeli leasing jest podatkowo leasingiem operacyjnym, a księgowo leasingiem finansowym, to zazwyczaj finansujący - ze względu na przepisy o podatku dochodowym i o VAT - fakturuje opłatę podstawową w jednej pozycji (kwocie). W takim przypadku korzystający powinien wyodrębnić z opłaty podstawowej część odsetkową oraz część kapitałową. Ze względu na to, że część odsetkowa stanowi stały procent zobowiązania wobec finansującego, proporcje podziału opłaty podstawowej na część kapitałową i odsetkową - wobec stopniowej spłaty części kapitałowej - ulegają zmianie. Dlatego też wartość części kapitałowej wykazywana na fakturze przez finansującego jest za każdym razem inna.

Więcej na temat rozliczania leasingu można przeczytać w serwisie www.leasingfinansowy.pl i www.leasingoperacyjny.pl

Podział dokonany przez finansującego i przekazany korzystającemu jako załącznik do umowy (lub jak w przypadku pytającej jednostki dodatkowy element wykazany w fakturze za opłatę leasingową) może być przyjęty przez korzystającego, ale nie jest dla niego wiążący. Korzystający, także w przypadku otrzymania od finansującego podziału opłaty leasingowej, ustala sam części kapitałowe i odsetkowe opłat leasingowych zgodnie z metodą wskazaną w przyjętych zasadach (polityce) rachunkowości, tak aby zachować porównywalność informacji zawartych w sprawozdaniach finansowych.

Do podziału opłaty podstawowej na część kapitałową i odsetkową można zastosować metodę wewnętrznej stopy zwrotu, np. IRR lub XIRR lub przyjąć uproszczenia i zastosować metodę sumy numerów cyfr lub liniową.